سلام عزیزترینم،‏

سلام عشقم،‏نازنینم،‏فدات بشم،

نمی دونی چه احساسی پیدا میکنم وقتی بهم میگی که اینهمه واسه خوندن دست نوشته هام بی قراری!‏

آخه شما که نمی دونین! من 2 روزه اصلاً نتونستم وارد وبلاگم بشم و متنی بهش اضافه کنم! عشقم که غروب زنگ زد، گفت: همه نوشته های تکراریمو چند بار خونده! گفت که اصلاً مهم نیست که خوب بنویسم یا بد،‏فقط باید حتماً حتماً امشب واسش یه چیزی بنویسم! حتی کم،‏حتی بی مزه !

الهی قربونت برم من،‏تو که میدونی الان تو چه شرایطی دارم می نویسم؟؟؟‏فقط واسه تو که همه عمرمی می نویسم که نازنینم : خیلی خیلی دوست دارم!‏هیچ دلیلی واسه دوست داشتنت ندارم!‏فقط و فقط و فقط به خاطر خودت. . . ، باور کن هیچی ازت نمی خوام،‏فقط نگاه های زیباتو از من برندار،‏میدونی چقدر چشماتو دوست دارم؟ چشمایی که پر از حرفه!  چقدر لباتو،‏خند های ریزتو که فقط واسه منه، دستاتو که سرشار از آرامشه‏،‏صدای قلبتو که دیونم می کنه‏. . . دیگه نمی تونم بگم . . . اشکم جاری میشه . . .

اصلاً تو چه احتیاجی داری که بدونی من چقدر دوست دارم ؟؟؟!!!!

آهای مردم دنیا ! آهای دوستایی که این نوشته ها رو می خونین ! شما رو به خدا به عشقم حسودی نکنین!‏مبادا چشش بزنین! هیچکس نمی تونه بین من و عشقم فاصله بندازه! هر چی فاصله هست،‏بسه !

دوست دارم جیگرم،‏عشقم، دنیام رامشم،‏باورم . . .